Μάϊος του 2003 και η Διακαινίσιμη
περίοδος ήταν στο τέλος της. Με συντροφιά άλλους τρεις Χριστιανούς,
ξεκινήσαμε πολύ πρωί- αξημέρωτα ακόμα- για ένα προσκύνημα, στην Ι. Μ.
της Παναγίας της Γαυριώτισσας.
Η Παρέα μας, γνωστός Ηγούμενος Μεγάλης Αγιορείτικης Μονής, ένας Ιερομόναχος και ένας ακόμα λαϊκός.
Είχα καιρό την επιθυμία να κάνω εκείνο
το προσκύνημα και να δω από κοντά, τον ονομαστό επιστήθιο φίλο του Αγίου
Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη, τον Άγιο Γέροντα π. Αμβρόσιο Λάζαρη.
Παρακλήθηκα, περασμένες 12 την
προηγούμενη το βράδυ, να κάνω τον οδηγό της συνοδείας, γιατί «κάτι έτυχε
στον προγραμματισμένο οδηγό» της παρέας…. Η χάρη της Παναγίας με κάλεσε
να ζήσω τα γεγονότα που καταγράφω.
Ο ήλιος που ξεπρόβαλε, μας βρήκε να ανηφορίζουμε με το αυτοκίνητο τις στροφές του Παρνασσού. «Μάγεμα η φύση κι’ όνειρο»
Οι λαμπερές πρωινές ακτίνες του,
χρύσιζαν τις δροσοσταλίδες στα φύλλα των δέντρων και των λουλουδιών,
δίνοντας τη θέα και την αίσθηση μικρών διαμαντιών, που σκορπίστηκαν
απλόχερα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου