Αγαπητά μου αδέλφια και πάλι ο Θεός με αξίωσε να
επανέλθω στην Μαδαγασκάρη σε έναν τόπο που αγάπησα, κοντά σε έναν κόσμο τον
οποίο πόνεσα ίσως πιο πολύ και από τον δικό μου. Γιατί;
Τίς πρώτες ημέρες τής επανόδου μου, όταν έβλεπα τα
παιδιά στους δρόμους, τα ξυπόλητα παιδιά μας, όταν κοίταζα την γαλήνη και την
ηρεμία των ποταμών μας, τής Θάλασσας όταν γαλαζοπορφύριζε στον κατακκόκινο ήλιο
στην χάση του την ώρα της δύσεως, όταν από μακριά αντίκρυζα τά φώτα του
Τουλιάρ, τής Ταναναρίβης, όταν αγκάλιαζα τά παιδιά που με δύναμη κι αυτά
ανταπέδιδαν το σφιχταγκάλιασμα και σιγομουρμούριζαν μέσα στην χαρά τής
αντάμωσης, «πατέρα μου δεν ελπίζαμε ότι θα σε ξαναδούμε», άλλοι πάλι «πάτερ μου
άργησες», άλλοι «πάτερ η ενορία κοντεύει να κλείσει», ενώ άλλοι «σε περιμέναμε
όλοι και φτιάξαμε αυτό το τραγούδι μέσα στην λύπη μας για σένα»… ω Θεέ μου!
Αυτό το τραγούδι! Αυτή η ώρα τής αντάμωσης! Ο κόσμος μου!
Συγχωρέστε μου που χρησιμοποιώ πρώτο πρόσωπο. Το
κτητικό δεν αναφέρεται ούτε σε δική μου ιδιοκτησία, ούτε σε δικό μου έργο, ούτε
σε δική μου προσδοκία για κάτι συγκεκριμένο. Αλλά αναφέρεται σε αυτό που ζει
μέσα στην καρδιά μου. Τον κόσμο εδώ τον πόνεσα. Μαζί του έκλαψα αμέτρητες φορές
στις λύπες του. Και αντίστοιχα μαζί μου κλάψανε κι αυτοί στις αμέτρητες στιγμές
αγωνίας, πόνου, απογοήτευσής μου. Μαζί τους γιόρτασα και τραγούδησα και γέλασα
και πανηγύρισα αμέτρητες φορές. Μαζί με αυτά τά παιδιά, τα παιδιά μου που δεν
ξέρουν και τόσα πολλά γράμματα, που δεν ξέρουν και τόση πολλή Θεολογία, που δεν
ξέρουν αιώνες την πίστη μας ή χιλιετηρίδες μα μόλις μερικά λιγοστά χρόνια,
έσκυψα και άκουσα τα ενδότερα μυστικά της καρδιάς τους μέσα στις στιγμές της εξαγόρευσής
τους, μέσα στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, μέσα στην λατρεία μας. Κι ακόμα
ακούω την καρδιά τους τόσο καθαρά! Τόσο δυνατά μέσα μου!
Μέσα μου τόσον καιρό άκουγα τίς φωνές τους!
Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι η Μαδαγασκάρη είχε τελειώσει και δεν
χρειάζεται πια να ασχολούμαι μαζί της. Μα…πως να πείσω το εαυτό μου όταν μια
άλλη φωνή πολύ πιο δυνατή μού έλεγε μέσα μου ότι ζεις σε μια πλασματική
κατάσταση. Σε ένα όνειρο το οποίο σε λίγο θα λάβει τέλος.
Ο τόπος και η θέση σου είναι στην Μαδαγασκάρη! Και ο
αγώνας και το έργο που άφησες πίσω σου δεν πρέπει να μείνει ατελείωτο.
Ναι Χριστέ μου! Ναι αδελφοί μου!
Κάντε προσευχή ο Θεός να μας χαρίζει δύναμη και ψυχική πρώτα από όλα υγεία για να συνεχίσουμε ό,τι αφήσαμε.
Η ιστορία αρχίζει και πάλι από το μηδέν λοιπόν;
Όχι.
Αρχίζει από εκεί που έμεινε. Σαν ένας μυστικός
χρονοδιακόπτης. Που κανείς δεν ήξερε την αιτία τής ενεργοποίησής του παρά μόνον
ο Παντογνώστης και Παντεπόπτης Θεός.
Σε Αυτόν κάθε δόξα ας ανήκει και τώρα και σε όλους
τούς αιώνες.
Χαίρετε εν Κυρίω!
