Οι Άγιοι που συναντήθηκαν σε ένα Νοσοκομείο της Βιέννης

Μάϊος του 2003 και η Διακαινίσιμη περίοδος ήταν στο τέλος της. Με συντροφιά άλλους τρεις Χριστιανούς, ξεκινήσαμε πολύ πρωί- αξημέρωτα ακόμα- για ένα προσκύνημα, στην Ι. Μ. της Παναγίας της Γαυριώτισσας.

Η Παρέα μας, γνωστός Ηγούμενος Μεγάλης Αγιορείτικης Μονής, ένας Ιερομόναχος και ένας ακόμα λαϊκός.

Είχα καιρό την επιθυμία να κάνω εκείνο το προσκύνημα και να δω από κοντά, τον ονομαστό επιστήθιο φίλο του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη, τον Άγιο Γέροντα π. Αμβρόσιο Λάζαρη.

Παρακλήθηκα, περασμένες 12 την προηγούμενη το βράδυ, να κάνω τον οδηγό της συνοδείας, γιατί «κάτι έτυχε στον προγραμματισμένο οδηγό» της παρέας…. Η χάρη της Παναγίας με κάλεσε να ζήσω τα γεγονότα που καταγράφω.

Ο ήλιος που ξεπρόβαλε, μας βρήκε να ανηφορίζουμε με το αυτοκίνητο τις στροφές του Παρνασσού. «Μάγεμα η φύση κι’ όνειρο»

Οι λαμπερές πρωινές ακτίνες του, χρύσιζαν τις δροσοσταλίδες στα φύλλα των δέντρων και των λουλουδιών, δίνοντας τη θέα και την αίσθηση μικρών διαμαντιών, που σκορπίστηκαν απλόχερα.  ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΤΟ ΘΑΥΜΑ

Ἡ κατήχηση ἔχει ἤδη ἀρχίσει. Τὸ χωριὸ στὸ ὁποῖο βρισκόμαστε περιμένει κατὰ τὰ λεγόμενα τῶν κατοίκων νὰ κατηχηθεῖ ἐδὼ καὶ χρόνια. Θεωρήσαμε ὑποχρέωσή μας νὰ ἐκπληρώσουμε τὸ αἴτημα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ρίχνοντας λίγες σταγόνες Πίστεως ἀπὸ αὐτὲς ποὺ μᾶς δώρισε ὁ Πανάγαθος Θεός, ὄντας τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐκ βρεφικῆς ἠλικίας καἰ ἀπολαμβάνοντες αὐτὸ τὸ ἀγαθό - τὸ ὑπέρτατο ἀγαθὸ τῆς Πίστεως τὸ ὁποῖο ἀναζητᾶ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, τόσο ἁπλά, ὡς κληρονομιὰ καὶ παρακαταθήκη τῶν προγόνων μας, φορεῖς τῆς ὁποίας ἔτυχαν Εὐδοκίᾳ καὶ Χάριτι Θεοῦ τόσον οἱ κατά σάρκαν γονεῖς μας ὅσο καὶ τὸ εὑρύτερο κοινωνικὸ περιβάλλον μέσα στὸ ὁποῖο ἀνατραφήκαμε.      ΣΥΝΕΧΕΙΑ