Κάτω, στούς πρόποδες του Άθωνα μέσα στήν πρωινή σιγή ακούς τήν πρώτη δέηση: «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ». Τά κελαηδήματα τών πουλιών συνοδεύουν τήν τρεμάμενη φωνή του Γέροντα καί βαθμιαία αυξάνουν τήν έντασή τους μαζί με τίς πρώτες ηλιακές ακτίνες που ήδη απαλά καί δειλά χαϊδεύουν τήν βορινή ράχη του Άθωνα, θαρρείς καί θέλουν να τόν ξυπνήσουν όσο πιό ανάλαφρα γίνεται, όσο πιό αθόρυβα μπορούν, τόν «γέροντα» αυτόν μαζί με τά παιδιά του, γιατί ξέρουν ότι ακόμα καί μέσα στόν ύπνο της, αυτή η ουράνια μα όχι επίγεια πιά συνοδεία, απομυζεί τό αιώνιο κέρδος της ουράνιας αντιμισθίας από τήν αδιάλειπτη καί αέναο δέηση. Κέρδος προσωπικό, κέρδος συλλογικό για όλον τόν κόσμο, κέρδος για τήν ανθρωπότητα, τήν ταλαίπωρη ανθρωπότητα πού δεν μπορεί να δει ούτε να νιώσει πια τήν υπέροχη αυτή γαλήνη καί ειρήνη: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Στά χέρια του Γέροντα, στά χέρια τών πατέρων ή μάλλον αγγέλων, στό τριμμένο κομποσχοίνι το γεμάτο δάκρυα καί στεναγμούς.
... Κάτω στά κύμματα του Ινδικού, στήν γαλαζοπόρφυρη θάλασσα του Soalary, στό Αnkilibe, στο Beravy, Madio Rano και ακόμα πιό πέρα στήν Androka, στό Mahatsandry, καί όπου μπορεί να φτάσει τό βλέμμα σου πλέον, στόν ερημικό μά ποτέ ξεχασμένο από τήν καρδιά μου νότο, οι πρώτοι ψαράδες τών Vezo ήδη έχουν βουτήξει τήν πυρόγα τους μέσα στά γαλαζοπόρφυρα νερά τού Ινδικού, καί κάνουν τήν πρώτη δέηση με τά χέρια και τά πρόσωπα ψηλά στον ουρανό. Τά μάτια δακρύζουν βλέποντας τόν ακόμα κόκκινο ήλιο καθώς ανατέλλει στόν ορίζοντα και τα χείλη μονολογούν: «Κύριε για τά παιδιά μας». Και αμέσως φυσάει εκείνο τό πρωϊνό μελτεμάκι, η αύρα της Ειρήνης, η Πνοή θα έλεγες του Θεού που σαν στοργικός Πατέρας μή θέλοντας να χαλάσει τό χατίρι τών παιδιών του, μα ούτε να τα τρομάξει, στέλνει αυτήν τήν πρωϊνή πρώτη Ευλογία. Γιατί Αυτός γνωρίζει καλά να αγαπά και αυτά τά σκούρα στό χρώμα παιδιά πού αν και ακόμα δεν γίνανε για μας τους πολιτισμένους «επίγειοι άγγελοι», παρ` όλα όμως ταύτα ακόμα τώρα καί για πάντα θα παραμένουν παιδιά Του όπως όλα Του τα παιδιά σε αυτόν τόν ταλαίπωρο κόσμο. «Κύριε βοήθα με και σήμερα». Με τό ξύλινο κουπί στά χέρια του δέεται. Δέεται ο πατέρας με τό καμμένο πρόσωπο από τόν ήλιο και τήν αλμύρα. Τά χέρια του σφίγγουν τό κουπί, τό φτυάρι – αγκάντι, τό τσεκούρι. Τά χέρια τών πατέρων μας, τα τριμμένα καί λερωμένα χέρια, τα γεμάτα από πόνο καί μόχθο, ιδρώτα καί στεναγμούς.
...Τά μάτια δεν χορταίνουν να βλέπουν τώρα τό υπέροχο τοπίο. Ένα φυσικό αμφιθέατρο η Σκήτη τής Αγίας Άννης. Η Σκήτη μας. Καταπράσινη, μέ τίς υπέροχες ιστορικές Καλύβες τών πλέον ονομαστών Αδελφοτήτων πού σηματοδότησαν τόν σύγχρονο ασκητισμό τών τεσσάρων τελευταίων αιώνων, έχουν να αναδείξουν ένα πλήθος γνωστών καί άγνωστων, παλαιοτέρων καί σύγχρονων Αγίων. Κάθε μια Καλύβα καθισμένη στό φυσικό αμφιθέατρο αυτό, με τό Κυριακό της Αγίας Άννης να κατέχει ξεχωριστή καί εξέχουσα περίοπτη θέση, αφουγκράζεται αιώνες τώρα τους ήχους από τή μια τής θάλασσας, από τήν άλλη του Άθωνα, και από τήν άλλη τών καθημερινών δεήσεων τών πατέρων. Καλύβες θεατές – μάρτυρες μιας παράστασης δίχως τέλος, μιας παράστασης – μαρτυρίας και μαρτυρίου. Μάρτυρες τής μόνης Αλήθειας τήν οποία δεν μπορούν να αμφισβητήσουν οι σύγχρονοι πλανόδιοι πλάνοι - πλανώντες που περιφέρονται στούς δρόμους και στίς τηλεοράσεις, προσπαθώντας μάταια να ρίξουν λάσπη στήν αλήθεια και να κρύψουν τό χρυσάφι που τόσο καλά είναι φυλαγμένο εδώ. Μα εδώ σε αυτήν τήν γή αδελφέ μου δεν μαρτυρούν μόνο τα βιβλία και τα χειρόγραφα ή οι εικόνες. Μαρτυτούν αυτές οι αιώνιες Καλύβες, οι πέτρες, οι Σταυροί, οι πατέρες, οι φωνές του παρελθόντος του παρόντος και τού μέλλοντος. Η Πίστη μας είναι ζωντανή καί όχι νεκρή όπως οι άλλες. Και ακούς τόν αιώνιο ψίθυρό τους: «Εμείς οι Καλύβες είμαστε μάρτυρες τής ζωής και τού βιώματος τών Αγίων Πατέρων. Ελάτε κοντά μας για να σας ανοίξουμε τους θησαυρούς μας».
...Μετά τήν ολοήμερη πορεία, τήν κατήχηση, τόν εσπερινό κάτω από τό ευσκιόφιλο δέντρο «κίλι» του χωριού, τώρα κάθομαι με μερικούς από τούς πιστούς μας τής νέας αυτής ενορίας μας. Μερικοί από αυτούς είναι ήδη βαπτισμένοι. Άλλοι αναμένουν τήν κατήχηση καί τήν επόμενη φορά θα είναι αν θέλει ο Κύριος αυτοί που θα εισέλθουν πια στό λουτρό τής παλιγγενεσίας. Τούς βλέπω και τους ακούω τώρα αν και τό σούρουπο δεν αφήνει να διακρίνω πλέον πρόσωπα. Μα τώρα αυτή είναι η πιό όμορφη πραγματικά ώρα. Οι σιλουέτες και μόνο τών ανθρώπων διακρίνονται μα οι φωνές τους – οι φωνές τής ψυχής, ακούγονται τόσο καθαρά. Ειλικρινά δεν υπάρχει πιό όμορφη από αυτήν τήν στιγμή αργά τό απόγευμα, μετά από τήν κούραση τής ημέρας όταν ακούς τά αδέλφια σου, τίς φωνές τους, να βγαίνουν σαν από τήν αιωνιότητα, σαν να τίς γνώριζες χρόνια, σαν να σε ενώνει κάτι υπερκόσμιο μαζί τους. «Σε ευχαριστούμε πάτερ. Είσαι πραγματικά αδελφός μας και πατέρας μας. Δεν είσαι πια ξένος για εμάς. Είσαι ό,τι και εμείς. Να έλθεις όσο πιό σύντομα γίνεται ξανά». Τά μάτια σου δακρύζουν και δεν μπορείς πια να κρατηθείς. Ο σύνδεσμος τής πνευματικής αγάπης είναι μια μοναδική εμπειρία. Μια φλόγα πού όταν ανάψει φουντώνει καί φλέγει όλη σου τήν ύπαρξη. Καί έχεις στήν αγκαλιά σου πια δύο από τους μικρότερους αδελφούς σου. Τους σφίγγεις και νιώθεις ότι σφίγγεις μέσα στά σπλάχνα σου την αιωνιότητα. Εδώ δεν χωράει πιά καμία επίσης αμφισβήτηση. Εδώ μαρτυρούν οι καρδιές. Τά δέντρα, οι πλατείες, τα παιδιά, οι γέροντες, οι μάνες. Όλα φλέγονται μέσα στό θαύμα καί στην Πίστη του Αγίου Πνεύματος.
Η Αφρικανική γή, η γή τής Μαδαγασκάρης είναι θεατής καί μάρτυρας. Καί τώρα στήν σιγή τής νύχτας ακούς τόν αιώνιο ψίθυρό της: «ελάτε, ελάτε να σας ανοίξω τους θησαυρούς μου. Τίς καρδιές τών αδελφών σας εδώ σε αυτήν τήν μακρινή γή. Για να δείτε και σείς τα θαύμα τής Πίστεως καί τής Αγάπης του Χριστού μας».
... Ανεβαίνω τώρα τήν πλαγιά τού Άθωνα. Καί τά πόδια μου τρέμουν. Γιατί ξέρω ότι πατώ στίς ίδιες αυτές πέτρες πού οι άγιοι Πατέρες μας βάδισαν, έκλαψαν, ίδρωσαν για τήν σωτηρία της ψυχής τους. Καί θέλω να γονατίσω και να φιλήσω τίς άψυχες αυτές πέτρες που κάθε μια της είναι φυλαχτό και κειμήλιο. Εεε πατέρες, ε γέροντα...
...Τά πόδια μου βουλιάζουν τώρα μέσα στήν λάσπη και σε λίγο τό νερό του ποταμού έχει φτάσει μέχρι τή μέση μου. Τα πράγματά μου τα κουβαλούν οι ντόπιοι αδελφοί μου από τό χωριό απέναντι από τόν ποταμό του Onilahy. Πορευόμαστε πρός τήν Antsarogaza. Πρέπει να δώ τήν εκκλησία που χτίζεται. Να μιλήσω στούς ανθρώπους μας στην ενορία μας αυτήν. Να τους στηρίξω στήν πίστη τους. Να τους παρηγορήσω στόν πόνο και στις αρρώστιες τους. Να δώσω φάρμακα και να δώσω κάποια χρήματα στους απόρους. Μα η κούραση από τήν οδοιπορία, τό νερό που έχει ήδη διεισδύσει και ποτίσει τά ράσα μου και ο πόνος στήν μέση δυσχαιρένουν τήν πορεία. Όμως η καρδιά φτερουγίζει. Γιατί σε λίγο θα δώ τα αδέλφια μου. Το νερό αυτό το ακούς τώρα να σου μιλάει:«κάθε σου βήμα εδώ είναι μια μαρτυρία, κάθε σου πόνο τόν σημειώνω και θα τόν μεταφέρω από κάθε χωριό που περνώ. Κάθε σου ιδρώτα για τους ανθρώπους μου θα στόν δροσίζω εγώ και θα σου γιατρεύω τίς πληγές από τα αγκάθια και τίς πέτρες στα πόδια σου. Όσο μαρτυρείς θα μαρτυρώ. Όσο κουράζεσαι θα σε αναπαύω». Εεε ποταμέ μου. Εεε Onilahy! Ποταμέ τής καρδιάς μου και αιώνιο φυλαχτό και κειμήλιο στόν δρόμο τής Ιεραποστολής. Έγινες φίλος μου εσύ τό άψυχο μα τόσο ευλογημένο νερό.
...Με ευλάβεια τώρα και δάκρυα προσκυνώ τήν εικόνα τής Αγίας μας Άννης. Γονατιστός μπροστά στήν Μητέρα τής Μητέρας τής ζωής, τήν Γιαγιά μας, δέομαι.
...«τα σα εκ τώ σων». Σε μια λειτουργία στήν προσωρινή εκκλησία από χόρτα, γονατίζω και η ξύλινη καλύβα γεμίζει ζωή. «Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν, σοι ευχαριστούμεν Κύριε και δεόμεθά σου ο Θεός ημών». Από τά στόματα τών νεοφότιστων αδελφών μας στήν πρώτη τους λειτουργία. Καί δέεσαι.
Στήν αγία Τράπεζα του Κυριακού τώρα στήν λειτουργία «έτι προσφέρομέν Σοι τήν λογικήν ταύτην και αναίμακτον λατρείαν»...
Στήν προσωρινή αγία Τράπεζα – τραπέζι κάτω από τό δέντρο στήν γή τής Μαδαγασκάρης καί πάλι «έτι προσφέρομέν Σοι τήν λογικήν ταύτην και αναίμακτον λατρείαν»...
Και δεόμεθα και ικετεύομεν. Κατάπεμψον το Πνεύμα σου τό Άγιον εφ' ημάς....
Αυτό είναι τό θαύμα τής Πίστεως.
Δύο κόσμοι ξένοι. Δύο κόσμοι τόσο μακρινοί. Κι όμως ενωμένοι κάτω από τήν σκέπη της Αγάπης του Θεού. Μαρτυρούν και ομολογούν καθημερινά τό θαύμα τής ζωντανής μας Πίστεως.
Εδώ στόν Άθωνα.
Εδώ στήν Ιεραποστολή.
Αρχιμ. Πολύκαρπος Αγιαννανίτης.
Μαδαγασκάρη – Τουλιάρ.
