ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ ΞΕΝΟΙ – ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Κάτω, στούς πρόποδες του Άθωνα μέσα στήν πρωινή σιγή ακούς τήν πρώτη δέηση: «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ». Τά κελαηδήματα τών πουλιών συνοδεύουν τήν τρεμάμενη φωνή του Γέροντα καί βαθμιαία αυξάνουν τήν έντασή τους μαζί με τίς πρώτες ηλιακές ακτίνες που ήδη απαλά καί δειλά χαϊδεύουν τήν βορινή ράχη του Άθωνα, θαρρείς καί θέλουν να τόν ξυπνήσουν όσο πιό ανάλαφρα γίνεται, όσο πιό αθόρυβα μπορούν, τόν «γέροντα» αυτόν μαζί με τά παιδιά του, γιατί ξέρουν ότι ακόμα καί μέσα στόν ύπνο της, αυτή η ουράνια μα όχι επίγεια πιά συνοδεία, απομυζεί τό αιώνιο κέρδος της ουράνιας αντιμισθίας από τήν αδιάλειπτη καί αέναο δέηση. Κέρδος προσωπικό, κέρδος συλλογικό για όλον τόν κόσμο, κέρδος για τήν ανθρωπότητα, τήν ταλαίπωρη ανθρωπότητα πού δεν μπορεί να δει ούτε να νιώσει πια τήν υπέροχη αυτή γαλήνη καί ειρήνη: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Στά χέρια του Γέροντα, στά χέρια τών πατέρων ή μάλλον αγγέλων, στό τριμμένο κομποσχοίνι το γεμάτο δάκρυα καί στεναγμούς.

... Κάτω στά κύμματα του Ινδικού, στήν γαλαζοπόρφυρη θάλασσα του Soalary, στό Αnkilibe, στο Beravy, Madio Rano και ακόμα πιό πέρα στήν Androka, στό Mahatsandry, καί όπου μπορεί να φτάσει τό βλέμμα σου πλέον, στόν ερημικό μά ποτέ ξεχασμένο από τήν καρδιά μου νότο, οι πρώτοι ψαράδες τών Vezo ήδη έχουν βουτήξει τήν πυρόγα τους μέσα στά γαλαζοπόρφυρα νερά τού Ινδικού, καί κάνουν τήν πρώτη δέηση με τά χέρια και τά πρόσωπα ψηλά στον ουρανό. Τά μάτια δακρύζουν βλέποντας τόν ακόμα κόκκινο ήλιο καθώς ανατέλλει στόν ορίζοντα και τα χείλη μονολογούν: «Κύριε για τά παιδιά μας». Και αμέσως φυσάει εκείνο τό πρωϊνό μελτεμάκι, η αύρα της Ειρήνης, η Πνοή θα έλεγες του Θεού που σαν στοργικός Πατέρας μή θέλοντας να χαλάσει τό χατίρι τών παιδιών του, μα ούτε να τα τρομάξει, στέλνει αυτήν τήν πρωϊνή πρώτη Ευλογία. Γιατί Αυτός γνωρίζει καλά να αγαπά και αυτά τά σκούρα στό χρώμα παιδιά πού αν και ακόμα δεν γίνανε για μας τους πολιτισμένους «επίγειοι άγγελοι», παρ` όλα όμως ταύτα ακόμα τώρα καί για πάντα θα παραμένουν παιδιά Του όπως όλα Του τα παιδιά σε αυτόν τόν ταλαίπωρο κόσμο. «Κύριε βοήθα με και σήμερα». Με τό ξύλινο κουπί στά χέρια του δέεται. Δέεται ο πατέρας με τό καμμένο πρόσωπο από τόν ήλιο και τήν αλμύρα. Τά χέρια του σφίγγουν τό κουπί, τό φτυάρι – αγκάντι, τό τσεκούρι. Τά χέρια τών πατέρων μας, τα τριμμένα καί λερωμένα χέρια, τα γεμάτα από πόνο καί μόχθο, ιδρώτα καί στεναγμούς.

...Τά μάτια δεν χορταίνουν να βλέπουν τώρα τό υπέροχο τοπίο. Ένα φυσικό αμφιθέατρο η Σκήτη τής Αγίας Άννης. Η Σκήτη μας. Καταπράσινη, μέ τίς υπέροχες ιστορικές Καλύβες τών πλέον ονομαστών Αδελφοτήτων πού σηματοδότησαν τόν σύγχρονο ασκητισμό τών τεσσάρων τελευταίων αιώνων, έχουν να αναδείξουν ένα πλήθος γνωστών καί άγνωστων, παλαιοτέρων καί σύγχρονων Αγίων. Κάθε μια Καλύβα καθισμένη στό φυσικό αμφιθέατρο αυτό, με τό Κυριακό της Αγίας Άννης να κατέχει ξεχωριστή καί εξέχουσα περίοπτη θέση, αφουγκράζεται αιώνες τώρα τους ήχους από τή μια τής θάλασσας, από τήν άλλη του Άθωνα, και από τήν άλλη τών καθημερινών δεήσεων τών πατέρων. Καλύβες θεατές – μάρτυρες μιας παράστασης δίχως τέλος, μιας παράστασης – μαρτυρίας και μαρτυρίου. Μάρτυρες τής μόνης Αλήθειας τήν οποία δεν μπορούν να αμφισβητήσουν οι σύγχρονοι πλανόδιοι πλάνοι - πλανώντες που περιφέρονται στούς δρόμους και στίς τηλεοράσεις, προσπαθώντας μάταια να ρίξουν λάσπη στήν αλήθεια και να κρύψουν τό χρυσάφι που τόσο καλά είναι φυλαγμένο εδώ. Μα εδώ σε αυτήν τήν γή αδελφέ μου δεν μαρτυρούν μόνο τα βιβλία και τα χειρόγραφα ή οι εικόνες. Μαρτυτούν αυτές οι αιώνιες Καλύβες, οι πέτρες, οι Σταυροί, οι πατέρες, οι φωνές του παρελθόντος του παρόντος και τού μέλλοντος. Η Πίστη μας είναι ζωντανή καί όχι νεκρή όπως οι άλλες. Και ακούς τόν αιώνιο ψίθυρό τους: «Εμείς οι Καλύβες είμαστε μάρτυρες τής ζωής και τού βιώματος τών Αγίων Πατέρων. Ελάτε κοντά μας για να σας ανοίξουμε τους θησαυρούς μας».

...Μετά τήν ολοήμερη πορεία, τήν κατήχηση, τόν εσπερινό κάτω από τό ευσκιόφιλο δέντρο «κίλι» του χωριού, τώρα κάθομαι με μερικούς από τούς πιστούς μας τής νέας αυτής ενορίας μας. Μερικοί από αυτούς είναι ήδη βαπτισμένοι. Άλλοι αναμένουν τήν κατήχηση καί τήν επόμενη φορά θα είναι αν θέλει ο Κύριος αυτοί που θα εισέλθουν πια στό λουτρό τής παλιγγενεσίας. Τούς βλέπω και τους ακούω τώρα αν και τό σούρουπο δεν αφήνει να διακρίνω πλέον πρόσωπα. Μα τώρα αυτή είναι η πιό όμορφη πραγματικά ώρα. Οι σιλουέτες και μόνο τών ανθρώπων διακρίνονται μα οι φωνές τους – οι φωνές τής ψυχής, ακούγονται τόσο καθαρά. Ειλικρινά δεν υπάρχει πιό όμορφη από αυτήν τήν στιγμή αργά τό απόγευμα, μετά από τήν κούραση τής ημέρας όταν ακούς τά αδέλφια σου, τίς φωνές τους, να βγαίνουν σαν από τήν αιωνιότητα, σαν να τίς γνώριζες χρόνια, σαν να σε ενώνει κάτι υπερκόσμιο μαζί τους. «Σε ευχαριστούμε πάτερ. Είσαι πραγματικά αδελφός μας και πατέρας μας. Δεν είσαι πια ξένος για εμάς. Είσαι ό,τι και εμείς. Να έλθεις όσο πιό σύντομα γίνεται ξανά». Τά μάτια σου δακρύζουν και δεν μπορείς πια να κρατηθείς. Ο σύνδεσμος τής πνευματικής αγάπης είναι μια μοναδική εμπειρία. Μια φλόγα πού όταν ανάψει φουντώνει καί φλέγει όλη σου τήν ύπαρξη. Καί έχεις στήν αγκαλιά σου πια δύο από τους μικρότερους αδελφούς σου. Τους σφίγγεις και νιώθεις ότι σφίγγεις μέσα στά σπλάχνα σου την αιωνιότητα. Εδώ δεν χωράει πιά καμία επίσης αμφισβήτηση. Εδώ μαρτυρούν οι καρδιές. Τά δέντρα, οι πλατείες, τα παιδιά, οι γέροντες, οι μάνες. Όλα φλέγονται μέσα στό θαύμα καί στην Πίστη του Αγίου Πνεύματος.

 Η Αφρικανική γή, η γή τής Μαδαγασκάρης είναι θεατής καί μάρτυρας. Καί τώρα στήν σιγή τής νύχτας ακούς τόν αιώνιο ψίθυρό της: «ελάτε, ελάτε να σας ανοίξω τους θησαυρούς μου. Τίς καρδιές τών αδελφών σας εδώ σε αυτήν τήν μακρινή γή. Για να δείτε και σείς τα θαύμα τής Πίστεως καί τής Αγάπης του Χριστού μας».

... Ανεβαίνω τώρα τήν πλαγιά τού Άθωνα. Καί τά πόδια μου τρέμουν. Γιατί ξέρω ότι πατώ στίς ίδιες αυτές πέτρες πού οι άγιοι Πατέρες μας βάδισαν, έκλαψαν, ίδρωσαν για τήν σωτηρία της ψυχής τους. Καί θέλω να γονατίσω και να φιλήσω τίς άψυχες αυτές πέτρες που κάθε μια της είναι φυλαχτό και κειμήλιο. Εεε πατέρες, ε γέροντα...

...Τά πόδια μου βουλιάζουν τώρα μέσα στήν λάσπη και σε λίγο τό νερό του ποταμού έχει φτάσει μέχρι τή μέση μου. Τα πράγματά μου τα κουβαλούν οι ντόπιοι αδελφοί μου από τό χωριό απέναντι από τόν ποταμό του Onilahy. Πορευόμαστε πρός τήν Antsarogaza. Πρέπει να δώ τήν εκκλησία που χτίζεται. Να μιλήσω στούς ανθρώπους μας στην ενορία μας αυτήν. Να τους στηρίξω στήν πίστη τους. Να τους παρηγορήσω στόν πόνο και στις αρρώστιες τους. Να δώσω φάρμακα και να δώσω κάποια χρήματα στους απόρους. Μα η κούραση από τήν οδοιπορία, τό νερό που έχει ήδη διεισδύσει και ποτίσει τά ράσα μου και ο πόνος στήν μέση δυσχαιρένουν τήν πορεία. Όμως η καρδιά φτερουγίζει. Γιατί σε λίγο θα δώ τα αδέλφια μου. Το νερό αυτό το ακούς τώρα να σου μιλάει:«κάθε σου βήμα εδώ είναι μια μαρτυρία, κάθε σου πόνο τόν σημειώνω και θα τόν μεταφέρω από κάθε χωριό που περνώ. Κάθε σου ιδρώτα για τους ανθρώπους μου θα στόν δροσίζω εγώ και θα σου γιατρεύω τίς πληγές από τα αγκάθια και τίς πέτρες στα πόδια σου. Όσο μαρτυρείς θα μαρτυρώ. Όσο κουράζεσαι θα σε αναπαύω». Εεε ποταμέ μου. Εεε Onilahy! Ποταμέ τής καρδιάς μου και αιώνιο φυλαχτό και κειμήλιο στόν δρόμο τής Ιεραποστολής. Έγινες φίλος μου εσύ τό άψυχο μα τόσο ευλογημένο νερό.

...Με ευλάβεια τώρα και δάκρυα προσκυνώ τήν εικόνα τής Αγίας μας Άννης. Γονατιστός μπροστά στήν Μητέρα τής Μητέρας τής ζωής, τήν Γιαγιά μας, δέομαι.

...«τα σα εκ τώ σων». Σε μια λειτουργία στήν προσωρινή εκκλησία από χόρτα, γονατίζω και η ξύλινη καλύβα γεμίζει ζωή. «Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν, σοι ευχαριστούμεν Κύριε και δεόμεθά σου ο Θεός ημών». Από τά στόματα τών νεοφότιστων αδελφών μας στήν πρώτη τους λειτουργία. Καί δέεσαι.

Στήν αγία Τράπεζα του Κυριακού τώρα στήν λειτουργία «έτι προσφέρομέν Σοι τήν λογικήν ταύτην και αναίμακτον λατρείαν»...

Στήν προσωρινή αγία Τράπεζα – τραπέζι κάτω από τό δέντρο στήν γή τής Μαδαγασκάρης καί πάλι «έτι προσφέρομέν Σοι τήν λογικήν ταύτην και αναίμακτον λατρείαν»...

Και δεόμεθα και ικετεύομεν. Κατάπεμψον το Πνεύμα σου τό Άγιον εφ' ημάς....

Αυτό είναι τό θαύμα τής Πίστεως.

Δύο κόσμοι ξένοι. Δύο κόσμοι τόσο μακρινοί. Κι όμως ενωμένοι κάτω από τήν σκέπη της Αγάπης του Θεού. Μαρτυρούν και ομολογούν καθημερινά τό θαύμα τής ζωντανής μας Πίστεως.

Εδώ στόν Άθωνα.

Εδώ στήν Ιεραποστολή.

Αρχιμ. Πολύκαρπος Αγιαννανίτης.

Μαδαγασκάρη – Τουλιάρ.

Τα «πλούτη» της Ιεραποστολής στη Μαδαγασκάρη! The wealth of the Mission ! (Orthodox Christian mission in Madagascar)

Κατευθύνσου στο Βορρά και θα φέρεις μέλι στο κεφάλι σου.
Πήγαινε ανατολικά και θα κουβαλήσεις γάλα στα χέρια σου.
Προχώρησε προς τον Νότο και θα εμπλησθείς από την ζάχαρη.
Βάδισε προς τα δυτικά και θα περπατήσεις στηριγμένος σε ζαχαροκάλαμο.

 

Αποθήκευση νερού  από το βυτιοφόρο της Ιεραποστολής

Αυτή είναι μια παραδοσιακή ρήση του λαού του τόπου που υπηρετούμε. Πολύ χαρακτηριστική της όμορφης αυτής γης της Μαδαγασκάρης. Την είχα ακούσει σε μια προσφώνηση προς τον Μητροπολίτη μας και μου έκανε εντύπωση τόσο μεγάλη, που την ζήτησα να μου την πει με ακρίβεια ο ομιλητής μετά τον χαριτωμένο χαιρετισμό που απηύθυνε προς τον Ποιμένα και τον κλήρο και λαό που ήταν συγκεντρωμένοι εκείνη την ημέρα στα πλαίσια μιας εορταστικής εκδήλωσης. Αυτός είναι ο λαός που κληθήκαμε να υπηρετήσουμε. Ένας φτωχότατος μα τόσο πλούσιος λαός…

Βρισκόμαστε στις πιο φτωχές περιοχές του Τουλιάρ, στην περιοχή του Αμπανί. Κοιτάζεις γύρω σου και βλέπεις ατελείωτες εκτάσεις της ερημικής γης. Έξω από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, τώρα μέσα στην ήσυχη νύχτα ακούω τον υπόκωφο ήχο των αγριεμένων κυμάτων που έρχονται από τη γειτονική Μοζαμβίκη. Η κούρασή μας ατελείωτη. Ο καλός μου φίλος, ιερομόναχος και ιατρός, εξαντλημένος ησυχάζει μέσα στη λασποκαλύβα, που ετοίμασαν οι χωρικοί ενορίτες για την φιλοξενία αυτού του ανθρώπου που τόσο τους βοηθά. Όλη την ημέρα δε σταματά να εξετάζει ανθρώπους.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις θηλάζουσες μητέρες με τα βρέφη να ψήνονται στον πυρετό από την ελονοσία; Το παλληκάρι με το απόστημα από τον προχωρημένο στρεπτόκοκκο; Τον ετοιμοθάνατο μικρό που βαπτίσαμε εκτάκτως και αναγκαίως ελπίζοντας στο θαύμα; Και γνωρίζεις καλά ότι το θαύμα εδώ είναι γεγονός, καθώς βλέπεις μπροστά σου τους ανθρώπους που χθες είχες διαγράψει, τώρα για μια ακόμη φορά, ζωντανούς σαν αναστημένους νεκρούς με τη Χάρη και το έλεος του Θεού.

Θυμήσου τα μικρά παιδιά στην Εκκλησία πού υμνούν τον Κύριο, παρόλο που η πείνα θερίζει κυριολεκτικά όλη την ύπαρξή τους. Τον νέο που σήμερα με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση μού είπε στην εξομολόγηση ότι ελευθερώθηκε από την αμαρτία που τοσα χρόνια κυριαρχούσε επάνω του. Τον πόνο των αδελφών μου, όταν εκμυστηρεύονται ότι τα αποθέματα τροφίμων έχουν εδώ και καιρό εξαντληθεί για την οικογένεια, μιας πού τα σπαρτά όλα ξεράθηκαν λόγω της παρατεταμένης ανομβρίας. Τον κόσμο που παρακαλάει για κατήχηση από τα απομακρυσμένα χωριά. Μα ναι, οι δυνάμεις μας είναι τόσο μικρές! Ανήμποροι πραγματικά χωρίς την Θεϊκή Χείρα να υπηρετήσουμε σε αυτόν τον υπερθυσιαστικό ορίζοντα, που κάθε πρωινό ανατέλλει τον καυτό ήλιο της ένδειας για τους κατοίκους της ερημικής αυτής γης και του δίχως όρια και συμβιβασμούς αγώνα για τους ταπεινούς εργάτες αυτής της πολυδιάστατης πραγματικά αλλά και πολυσήμαντης διακονίας που λέγεται Ιεραποστολή.

Έχει πέσει η νύχτα και κάθεσαι τώρα κάτω από τον σκοτεινιασμένο ουρανό. Θαυμάζεις την εξαίσια έναστρη καθαρότητά του, συγχρόνως όμως νιώθεις την αμμώδη σκόνη που φέρνει ο θαλασσινός αέρας, να διεισδύει μέσα στα ρούχα σου και να ποτίζει τα πνευμόνια σου. Λες και θέλει και αυτή η φύση να σου θυμίζει ανά πάσα στιγμή τον αδιάσειστο σύνδεσμο δωρεάς και πόνου και την αξία της χαράς, όταν αυτή πηγάζει από τη λύπη και τις στερήσεις.

Δεν δύναμαι να περιγράψω τα αισθήματα και τις συγκινησιακές εναλλαγές που υφίσταται κανείς σε αυτό τον χώρο. Σε ένα χώρο στον οποίο γνωρίζουμε καλά ότι δε βρεθήκαμε «διά τάς δικαιοσύνας ἡμν – οὐ γάρ ἐποιήσαμέν τι ἀγαθόν ἐπί τῆς γῆς», αλλά δια το έλεος και την αγάπη του Χριστού.

Εδώ γνωρίζεις καλά, ότι όταν σε αγκαλιάζει από ευγνωμοσύνη ένα μικρό παιδί, αλλάζει μέσα σου όλη η ύπαρξη. Εδώ ξερεις καλά ότι και ο παραμικρός κόπος πιάνει τόπο. Η μικρή σου χρηματική δωρεά μπορεί να σώζει στην κυριολεξία ψυχές. Ο μικρός σου λόγος μπορεί να αλλάξει μια ολόκληρη κοινότητα. Και φυσικά δεν περιμένεις άλλο θαύμα από αυτό που βλέπεις και ζεις. Την πρωτοχριστιανική αυτή απλότητα και μεταστροφή των ανθρώπων που μοιάζουν με νήπια θηλάζοντα το ουράνιο «γάλα» που τους προσφέρει ο Πατέρας μέσα στην απαρηγόρητη βιωτή, που τους έλαχε ως κλήρος και δωρεά συγχρόνως.

Για τελευταία φορά κοιτάζω με δέος την ηλιοκαμένη και πνιγμένη στη σκόνη εκκλησιά μας και παρακαλώ τον Άγιο προστάτη της, τον αϊ-Γιάννη τον Ρώσο που ιδιαιτέρως ευλαβούμαι, να μη με αξιώσει ποτέ βιαίως να χωριστώ από το ποίμνιό του που τόσο αγαπώ ως μέλος και διάκονός του.

Κοίταξε, μονολογώ, κοίταξε για μια ακόμη φορά και κατεύθυνε το βλέμμα σου στον Βορρά. Και θα τρυγήσεις το λιγοστό μέλι του Θείου λόγου που τάισες στα πεινασμένα μελίσσια – τους απλούς αυτούς φτωχούς. Θα το τρυγήσεις εκατονταπλάσιο μέσα στην φτωχή καρδιά σου.

Τώρα κατευθύνσου ανατολικά και θα πιείς από το γάλα που εχθές πρόσφερες στα διψασμένα παιδιά. Γάλα όχι δικό σου· κι όμως την δίψα σου πότιζες και την ταλαίπωρη και πονεμένη σου ύπαρξη.

Τώρα νοιώθω ένα μικρό φίλο μου, λερωμένο και κουρελιασμένο να μου σφίγγει το χέρι με το δικό του λερωμένο μαύρο χεράκι και να μου το κατευθύνει προς τον Νότο, τον πολυπόθητό μου πτωχότατο Νότο, και να μου ψιθυρίζει στο αφτί: «Από εκεί θα χορτάσεις τη γλυκύτητα της «ζάχαρης». Από εμάς τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους θα χορτάσεις «ζάχαρη» και γλυκύτητα καρδίας και συνειδήσεως».

Και απότομα μου το στρέφει προς τη δύση. Εκεί που ο κόκκινος ήλιος αφήνει τις φλογισμένες ακτίνες του να χρωματίσουν για τελευταία φορά σήμερα το μεγάλο κόκκινο νησί μας. Αλλάζει χρώμα στη φωνή και σαν μεγάλος άνθρωπος με προειδοποιεί:

«Δεν σου υπόσχομαι ράβδους χρυσές και ανάγλυφες. Δεν έχω τίποτα τέτοιο να σου δώσω. Θα σου δώσω καλάμι στα χέρια να κουβαλάς και να σε στηρίζει στις μακρινές σου πορείες μέσα στη σκόνη και στις λάσπες. Όπως το απλό καλάμι που βάσταξε ο Κύριος προ της σταυρικής εκείνης υπέρτατης Θυσίας. Γιατί η ζωή μας εδώ είναι μια ατελείωτη πορεία μέσα στον πόνο και το θάνατο.

Πρόσεξε όμως το καλάμι αυτό είναι αγνό ζαχαροκάλαμο. Στο τέλος λοιπόν της πορείας σου, στη δύση αυτής της ζωής, σκίσε το και φάγε τον γλυκύτατο «χυμώδη βλαστό» που κρύβει μέσα του.
«Βλαστό» που θα σου γλυκαίνει για πάντα στην αιωνιότητα την πικραμένη σου καρδιά.

Αυτός είναι ο λαός που υπηρετείς, καλέ μου πατέρα και φίλε. Δεν αξίζει πραγματικά η θυσία σου αυτή;»

Ιερομόναχος Πολύκαρπος Αγιαννανίτης

http://ierapostoles.gr/?p=6395

 

Head north and you will bring honey on your head.
Go east and you will carry milk in your hands.
Move south and you will be satisfied with sugar.
March west and you will walk supported by a sugar cane.

Filling barrels with water brought by a lorry of the Mission

Τhis is a traditional saying of the place of our ministry, very characteristic of this beautiful land of Madagascar. I first heard it in an address to our Metropolitan, and it really made such a great impression on me that I asked the speaker to explain it to me after the charming greeting he extended to our Shepherd, the clergy and the people that had gathered that day on the occasion of a festive event. This is the people we were called to serve: so poor but at the same time so rich…

We are in the poorest districts of Tulear in the Ambani region. You look around you and all that you see is vast stretches of desert land. Now in the quiet night outside the Holy Church of St John the Russian I can hear the muffled sound of the rough sea coming from neighbouring Mozambique. Our weariness is endless. My good friend priest-monk and doctor, really exhausted, is resting in the mud hut that the parishioners of the village have prepared for him in order to host this man who offers them invaluable help. A whole day is not enough to examine people.

What to remember first? The breastfeeding mothers with their infants burning with fever from malaria? The lad with the abscess from advanced streptococcus? The dying child who we had to baptize out of schedule as a matter of urgency hoping for a miracle? And you know well that the Miracle here is a fact as you see right in front of you the people that you had given up for dead until yesterday, now living like risen from the dead by the Grace and Mercy of God.

Think of the little children at the Church who are praising the Lord despite the fact that they are literally starving to death. The young man who filled with joy and satisfaction told me in the confession that he was freed from the sin that had been dominating him for so many years. My brothers’ pain, when they confide that the food stocks for the family have long been exhausted since the crops have all dried up due to prolonged drought. The people from the outlying villages begging for catechesis. It is true; we are so powerless! Without God’s helping hand we are really incapable of serving in such an over-sacrificial corner of the earth, where every morning rises the hot sun of poverty for the inhabitants of this desert land and of an endless struggle without limits or compromise for the humble workers of this truly multi-dimensional as well as extremely important ministry called the Mission.

The night has fallen and now you are seated beneath the darkened sky. You are admiring the exquisite starry clarity, but at the same time you feel the sandy dust of the sea breeze penetrate through your clothes and saturate your lungs. It seems as if nature itself wants to remind you at any time of the irrefutable connection between donation and pain and of the value of joy when it springs from sorrow and deprivation.

I cannot describe the feelings and the emotional swings one can experience in this field. In a field where we are well aware that we did not happen to be here “because of our own righteousness –for we have not done anything good upon the earth” but because of Christ’s mercy and compassion.

Here you know well that when a little child embraces you out of gratitude, your entire existence inside of you can change and that even the slightest effort pays off. Your small contribution can literally save souls. Your little word can change a whole community. And naturally you do not expect any other miracle but the one you see and experience: this early Christian simplicity and transformation of the people who look like infants suckling the heavenly “milk” that the Father is offering to them in this inconsolable life that fell to them as a lot and donation at the same time.

For the last time I look in awe at our Church, burned by the sun and smothered in dust, and ask from her patron Saint, St John the Russian, whom I particularly revere, to grant that I will never be forcibly separated from his flock that I love so much as a member of them and as their servant.

“Look”, I talk to myself, “look once more and direct your gaze to the north. And you will harvest the honey of the Divine Word which you gave to the hungry bees-those simple, poor people. You will harvest it one hundredfold within your poor heart.

Now head eastward and you will drink from the milk you offered to the thirsty children yesterday. Not your own milk; yet, it was your own thirst you satisfied as well as your miserable and painful existence.”

Now I feel a little friend of mine, dirty and in rags, press my hand with his little black hand and turn it southward, my longed-for poorest South, and whisper in my ear: “it’s from there that you will be satisfied with the sweetness of ‘sugar’. It’s by us, the poor and the destitute, that you will be satisfied with ‘sugar’ and the sweetness of the heart and conscience.”

And suddenly he turns it westward. Where the red sun lets its fiery rays paint our big red island for the last time. He changes color in his voice and warns me like a big man: “I don’t promise you embossed gold rods. I have nothing like that to give you. I will give you a reed in your hands to support you on your long marches through the dust and mud. Like the simple reed our Lord bore in His hands before that ultimate Sacrifice of Crucifixion. For our life here is an endless march through pain and death.

Beware though, for this reed is a pure sugar cane. At the end of your course, at the sunset of your life, open it up and eat the sweetest ‘sappy sprout’ it hides inside. A ‘sprout’ that will sweeten your embittered heart forever in eternity.

This is the quality of the people you serve, my good father and friend. Don’t you think that they are really worth your sacrifice?”

Hieromonk Polycarpos of  Skete of Hagia Anna ( Holy Mountain ), Orthodox missionary in Madagascar

http://orthodoxmission.org.gr/?p=6224

πηγή: https://ierapostoli.wordpress.com/

Οι γκουρού, ο νεός και ο Γέροντας Παΐσιος- Αθανάσιος Ρακοβαλή

ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ: Υιέ μου… Μια άλλη ματιά στην πατριαρχική περιοδεία...

ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ: Υιέ μου… Μια άλλη ματιά στην πατριαρχική περιοδεία...:   Ι. Μητρόπολη Μαδαγασκάρης   Κατὰ τούς περασμένους μῆνες Μάιο καί Ἰούνιο ἐπισκέφθηκε τὴν Ἱ. Μητρόπολή μας ἐδὼ στὴν Μαδαγασκάρη ὁ σε...

Το ορθόδοξο ορφανοτροφείο στη Μαδαγασκάρη - ΕΤ3 Αληθινά Σενάρια

Οικοδόμηση του Ορφανοτροφείου

Συνεχίζεται το ιεραποστολικό έργο της Ορθόδοξης Καθολικής Χριστιανικής Εκκλησίας στη Μαδαγασκάρη. Σε μία χώρα 22.000.000 κατοίκων (σχεδόν διπλασιάστηκε ο πληθυσμός σε μία εικοσαετία !!!) η παρουσία της Ορθόδοξης ιεραποστολής είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία. Ο μισός πληθυσμός ακολουθεί παλιές ανιμιστικές, αφρικανικές λατρείες.Ο Ορθόδοξος Ευαγγελισμός των Εθνών πρέπει να προχωρήσει, με την ευλογία του Τριαδικού Θεού. Ακολουθεί επιστολή από ορθόδοξο ιεραπόστολο, συνεργάτη του Επισκόπου Μαδαγασκάρης κ. Ιγνατίου.

Είναι γνωστό σε όλους ότι κάθε προσπάθεια και κάθε καλό έργο πρωτίστως δοκιμάζεται µε πειρασµούς και θλίψεις.Είναι και αυτός ένας νόµος της Πίστεώς µας. Σαν να έπρεπε έτσι, κάθε µας πράξη να δοκιµασθεί από το «κόσκινο» της Θείας βούλησης, ώστε καθαρό και ατόφιο όπως προσφέρεται από τον Θεό σε µας, να γυρίσει και πάλι σ’ Αυτόν από τον οποίο πήγασε και προήλθε.

«Τα σα εκ των σων» λοιπόν ισχύει για όλες µας τις πράξεις και δυνατότητες που καθημερινά προσφέρονται άνωθεν. Γιατί τίποτε οπωσδήποτε δεν είναι δικό µας.

Έτσι και τώρα στην περίοδο αυτήν που η πατρίδα µας δοκιμάζεται και που ο προσωπικός πόνος κάθε ανθρώπου άρχισε να γίνεται πλέον συλλογικός και να παίρνει διακοινωνικές διαστάσεις, εδώ στην άλλη άκρη της γης δοκιμάζεται και ο δικός µας πόνος και αγωνία, οι οποίοι µε την σειρά τους είναι και αγωνίες και πόνοι των συμπατριωτών µας, των πατέρων µας, των αδελφών, των φίλων από τον Ελλαδικό χώρο. Πόνος δικός µας και δικός σας, µια που συλλογικά χτίζουµε οι Έλληνες πάντα ό,τι χτίζουµε, µέσα σ’ αυτό το «ευλογηµένο καταφύγιο», όπως θα έλεγε ο αείµνηστος Φώτης Κόντογλου, το οποίο λέγεται Ελλάδα.

Παρ’ όλες τις οικονοµικές ανυπέρβλητες πλέον δυσκολίες συνεχίζεται λοιπόν η οικοδόµηση του Ορφανοτροφείου στην πρωτεύουσα της χώρας, το οποίο στηρίζεται αρχικά στην ευγενή δωρεά των 50.000 € συµπατρώτισσάς µας από τη Θεσσαλονίκη µέσω της Αδελφότητας Ορθόδοξης Εξωτερικής Ιεραποστολής.

Στις κτηριακές εγκαταστάσεις θα συµπεριλαµβάνεται και ένας εσωτερικός Ι. Ναός για την εξυπηρέτηση των οικοτροφουµένων ορφανών της χώρας µας. Αίθουσα σίτησης και αρκετά δωµάτια, όπου θα βρούν στέγαση και δυνατότητα διαβίωσης τα παιδιά αυτά, τα οποία δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν την οικογενειακή θαλπωρή και τη ζεστασιά του µητρικού ή πατρικού εναγκαλισµου που πολλοί από εµας χάριτι Θεού απολαύσαµε στη ζωή µας.

… Σκέφτοµαι τώρα που η γραφίδα κυλά πάνω σ’ αυτή τη σελίδα, πόσο σηµαντικά είναι ορισµένα πραγµατα στη ζωή µας. Πόσο πλουσιοπάροχα δίνονται από το Θεό σε µας πολλάκις, και πόσο αχάριστοι και αγνώµονες φαινόµαστε πάνω στο γεγονός αυτό που ονοµάζεται Θεία Πρόνοια. Καί προσεύχοµαι να δώσει ο Κύριος πέρας στον φρικωδέστατο αυτόν πυρετό της αγνωµοσύνης µας.

Με θαυµασµο λοιπόν βλέπω και εγώ αυτό το έργο το οποίο φυσικά δεν είναι δικό µου αλλά πρωτίστως του Θεού και κατόπιν των ανθρώπων που συµβάλλουν σε αυτό µε πρωτοπόρο τον Επίσκοπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας µας, στη Μαδαγασκάρη. Κι οµως, εξοµολογούµαι ότι ακόµα διστάζω και αρνούµαι να οµολογήσω το Θαύµα. Λογισµοι δυσπιστίας διαδέχονται τις ευλογηµένες στιγµες της Θεικής παρηγοριάς και παρουσίας που όλοι µας νοµίζω ζούµε σ’ αυτήν την ταλαίπωρη ζωή.

Το τελικό όµως αποτέλεσµα είναι αυτό που βλέπω. Και αυτό που ζω και βιώνω. Η εκκλησία Χάριτι Θεού οικοδοµείται και «πύλες άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».

Δόξα λοιπόν τω Θεώ πάντων ένεκεν. Στερνή προσευχή και δέηση όλων µας, θερµως παρακαλώ και απευθύνω προς όλους έκκληση, ας είναι τα λόγια τούτα:

«Στερέωσον Κύριε την Εκκλησίαν ην εκτίσω τω τιµιω σου Αιµατι». Είτε αυτή λέγεται Επίσκοπος, είτε εθελοντές, είτε πιστοί και πλήρωµα και Ναός και Κιβωτός Σωτηρίας και παρηγοριάς εν γένει στον ανθρώπινο πόνο.

Στερέωσε Κύριε και «τα έργα των χειρών σου µη παρίδῃς». Αµήν.

Μὲ αγάπη Χριστού,

π. Πολύκαρπος Αγιαννανίτης

Τα πουλάκια μας φεύγουν κελαηδώντας

Πολλές φορές σκέφτεσαι ότι είσαι επιτέλους μόνος σου. Ότι ήλθε η ώρα να ξεκουραστείς. Κάθεσαι να ξαποστάσεις λοιπόν, όμως διαπιστώνεις ότι ένας νέος πειρασμός έρχεται να προστεθεί στους ήδη υπάρχοντες. Μια ακατάπαυστη καθημερινή λαίλαπα, ένας μυστικός πόλεμος μέσα σε μια αδιάπτωτη πάλη, που έρχεται να συμπληρώσει την ιστορία της ζωής, που πρέπει μάλλον να επαναλαμβάνεται, για να μην ξεχνούμε. Να μην ξεχνούμε ότι είμαστε ένα τίποτε χωρίς τη δύναμη και τη χάρη του Θεού.
Είμαι στο σπίτι ενός πολύ καλού μου φίλου. Οδηγός στα λεωφορεία, καθολικός μέχρι εχθές, τώρα πια κατηχούμενος, πολύ πιστός. Ο πιο καλός κατηχούμενος που έχω δει εδώ. Καθόμαστε μαζί και συζητούμε την πορεία της νέας ενορίας στην πόλη του Sakaraha. Όπως την επιθυμεί ο καλός μου αδελφός.
Όταν προχωρά κανείς στο δρόμο της ιεραποστολής, συναντά μπροστά του ξένους ανθρώπους πολλούς. Μα ένας αόρατος σύνδεσμος πάντα φωτίζει την κάθε συνάντηση και, από εκεί που δεν γνωρίζεις κανένα, στην καρδιά σου μέσα αρχίζει να καλλιεργείται μια σχέση που ξεπερνάει την ανθρώπινη αδελφική, ένα πνευματικό δέσιμο, που σε οδηγεί σαν μέσα από ένα μονόδρομο στη θυσία, στο ολοκληρωτικό δόσιμο της ύπαρξης για την τελείωση του υπέρτατου σκοπού. Όχι γιατί το επιθυμείς, ή γιατί το αξίζεις εσύ να γίνεις φορέας του θαύματος, που ονομάζεται σωτηρία, αλλά γιατί απλά έτσι το θέλησε ο Θεός. Η συζήτηση έχει ήδη προχωρήσει και η νύχτα με βρίσκει για μια ακόμα φορά κοντά στους ανθρώπους που αγαπώ, να ακούω το παράπονο τους. Το παράπονο που ακούγεται σαν μονόλογος, σαν ένας μονότονος θρήνος, που ηχεί καθημερινά στη γη αυτή από το στόμα του πιο μικρού μέχρι και του πιο μεγάλου.
—Εδώ έχουμε άσχημα νέα, πάτερ.
Δείχνοντας μεγάλη απορία συνεχίζω το διάλογο, αν και υποψιάζομαι ήδη πού δρομολογείται η συζήτηση.
—Δηλαδή;
—Η γυναίκα μου. Κοιμήθηκε τον Αύγουστο. Σε έψαχνα, πάτερ μου, αλλά το τηλέφωνο σου ήταν κλειστό.
—Έλειπα στην Ελλάδα.
—Ναι, το ξέρω. Μα ήθελα λίγη βοήθεια για τη γυναίκα. Μου είχαν τελειώσει όλα τα χρήματα… Τελικά κοιμήθηκε. Το πρόβλημα είναι το παιδί, όμως. Έχει να θηλάσει από τον τρίτο μήνα. Είναι τώρα οχτώ μηνών.
Ήξερα ότι είναι πολύ δύσκολο να μείνει ένα παιδί αθήλαστο πολλούς μήνες. Την άλλη ημέρα μού τό φέρνει μπροστά μου ο πατέρας και μου το δείχνει με χαρά.
—Αυτός είναι ο γιός μου.
Το θέαμα, που αντίκρισα μπροστά μου, ήταν τραγικό: ένα βρέφος 8 μηνών με γερασμένο δέρμα σαν 70 χρονών. Μαλακό και ζαρωμένο. Ρώτησα τον πατέρα τι τρώει το παιδί και μου απάντησε κυρίως ρύζι. Αραιά τού δίνει και μια μοναχή καθολική γάλα. Τους είπα ότι το παιδί χρειάζεται οπωσδήποτε γάλα. Το απόγευμα πήγα και του αγόρασα από ένα φαρμακείο ειδικό γάλα για βρέφη.
Έφυγα την ίδια μέρα για το σπίτι. Το βράδυ στις 8 τον πήρα τηλέφωνο και με ευχαρίστησε για το γάλα. Το παιδί με όρεξη ήπιε το γάλα του και έφαγε.
Στις 9 το ίδιο βράδυ με παίρνει και μου λέει ότι το παιδί έπαθε ξαφνική υποτροπή. Του είπα να το φέρει στο Τουλιάρ και μου ανακοινώνει με αμέτρητη θλίψη ότι δε γίνεται πια, γιατί ο γιατρός έχει ήδη διαπιστώσει το θάνατό του…
Ο πατέρας, ένας θαυμάσιος άνθρωπος, που ομολογώ ότι στη ζωή μου δεν έχω συναντήσει, τώρα είναι ο καλύτερός μου φίλος. Κατηχούμενος πολύ πιστός, πολύ πιό πιστός από εμένα, με καρδιά απλή σαν παιδιού. Λυπήθηκε αφάνταστα για το παιδί του και τη γυναίκα του. Δεν το έβαλε όμως κάτω. Συνέχισε την πορεία του. Έμεινε κοντά μου και, αντί να τον παρηγορώ, με παρηγορεί αυτός στις θλίψεις μου και στον αγώνα μου.
Ήταν οδηγός στα λεωφορεία. Από εκεί τον γνώρισα. Όταν, λοιπόν, το λεωφορείο του περίμενε στην πρωτεύουσα, για να γεμίσει με επιβάτες –το οποίο μπορεί να διαρκέσει ημέρες πολλές–, αυτός κλεινόταν μέσα, σε αφόρητη ζέστη συνήθως, και προσευχόταν. Προσευχόταν συνέχεια.
Μόλις προχθές μού ομολόγησε ότι δεν τον πειράζει που έμεινε μόνος του, γιατί τώρα πια κλείνεται στο δωμάτιο και προσεύχεται απερίσπαστα… Και τα δάκρυα, μου λέει, τρέχουν άφθονα…
Κάθομαι στο γραφείο λοιπόν και σκέφτομαι. Σκέφτομαι τα λάθη μου. Και τα λάθη μας. Και τον πόνο των ανθρώπων. Και το κουράγιο τους. Και περνούν οι εικόνες μπροστά μου. Μία προς μία. Προχθές μού διηγήθηκαν το θάνατο τριών παιδιών σε ένα χωριό πιστών μας. Μάλλον επιδημία. Ο πατέρας βουρκωμένος μού διηγούνταν τις τελευταίες στιγμές του μικρού του γιου. Όταν ζαλισμένο το παιδί τού χτυπούσε το χέρι και τον παρακαλούσε για βοήθεια. Κι εγώ βέβαια παρηγορούσα. Αλλά ποια ανθρώπινη κουβέντα μπορεί να επουλώσει τον ανθρώπινο πόνο σε τέτοιες στιγμές; Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν αγανακτούν. Προπάντων δεν τα βάζουν με το Θεό. Ποτέ τους δε σκέφτονται κάτι τέτοιο. Αποδέχονται το σχέδιο του Θεού. Με παράπονο και πόνο ίσως. Αλλά ποτέ με αγανάκτηση και απελπισία.
Σκέφτομαι λοιπόν κι εγώ σκυμμένος πάνω στο χαρτί. Ποιος τελικά γράφει την ανθρώπινη ιστορία; Ποιος είναι αυτός που αλλάζει τον κόσμο; Τι θέλει ο Θεός από εμάς; Ποιος χτίζει και ποιος γκρεμίζει; Μήπως, αντί να χτίζουμε, τελικά γκρεμίζουμε;
Ποιοί είναι τελικά οι ήρωες σε αυτόν τον κόσμο; Οι φέροντες το όνομα ή οι κατέχοντες το όνομα; Χριστιανός, Πιστός, Ιεραπόστολος, Πατέρας, Αδελφός, Πνευματικός… Ονόματα πολλά. Μα πού είναι η ουσία τελικά;
Η ιστορία δε γράφεται στο χαρτί. Η ιστορία γράφεται με πολύ κόπο στο χώμα, στη λάσπη, μέσα στις φτωχογειτονιές, μέσα στις καλύβες, μέσα στις αρρώστιες, μέσα στις θλίψεις, στον αγώνα, με αίμα πολλές φορές.
Ας μην ξεγελιόμαστε. Δεν αρκεί το όνομα. Γιατί απλά ο Θεός δεν κοιτάζει το όνομα που είναι χαραγμένο στα χαρτιά, αλλά το όνομα που είναι κρυμμένο στην καρδιά. Και αργά ή γρήγορα Αυτός το φανερώνει κατά την ιδίαν Αυτού βούληση και μας το παρουσιάζει μπροστά μας. Σαν καθρέπτη που δείχνει τον εαυτό μας στην κατάσταση που πρέπει να βρίσκεται, μα πολλές φορές όχι αυτό που είναι. Για να λυπηθούμε, έτσι, τουλάχιστον τον εαυτό μας και να βάλουμε αρχή για τη νέα ζωή. Και να μάθουμε επιτέλους να χτίζουμε. Να χτίζουμε ψυχές. Έτσι γράφεται η ιστορία. Όχι επί χάρτου. Αλλά επί καρδίας.
Τα πουλάκια μας φεύγουν πραγματικά κελαηδώντας. Τα μικρά μας παιδάκια εδώ. Και το κελάηδημά τους μένει ανεξίτηλο μέσα στη μνήμη μας. Ένα κελάηδημα που σαν μια υποθήκη σε αναγκάζει να μένεις και να αγωνίζεσαι στον ταλαιπωρημένο αυτόν κόσμο. Παρά τις δυσκολίες. Παρά τη σκληρότητα που αντιμετωπίζεις γύρω σου. Παρά τη λύπη που συνέχει την καρδιά σου.
Το κελάηδημα αυτό είναι άλλοτε η μεγάλη παρηγοριά μας και άλλοτε η μεγάλη υποθήκη της ζωής μας. Και εύχεται πραγματικά κανείς να φύγει από αυτόν τον κόσμο σαν αυτά τα μικρά μας πουλάκια. Κελαηδώντας και χαρούμενος μέσα στη δίνη της πίκρας του κόσμου αυτού.
Ιερομόναχος Πολύκαρπος