Βρίσκομαι εδώ και δύο μήνες και πάλι πίσω στον τόπο
όπου ο Θεός με αξίωσε να υπηρετήσω εδώ και 8 ολόκληρα χρόνια.
Αγαπητά μου αδέλφια και πάλι ο Θεός με αξίωσε να
επανέλθω στην Μαδαγασκάρη σε έναν τόπο που αγάπησα, κοντά σε έναν κόσμο τον
οποίο πόνεσα ίσως πιο πολύ και από τον δικό μου. Γιατί;
Τίς πρώτες ημέρες τής επανόδου μου, όταν έβλεπα τα
παιδιά στους δρόμους, τα ξυπόλητα παιδιά μας, όταν κοίταζα την γαλήνη και την
ηρεμία των ποταμών μας, τής Θάλασσας όταν γαλαζοπορφύριζε στον κατακκόκινο ήλιο
στην χάση του την ώρα της δύσεως, όταν από μακριά αντίκρυζα τά φώτα του
Τουλιάρ, τής Ταναναρίβης, όταν αγκάλιαζα τά παιδιά που με δύναμη κι αυτά
ανταπέδιδαν το σφιχταγκάλιασμα και σιγομουρμούριζαν μέσα στην χαρά τής
αντάμωσης, «πατέρα μου δεν ελπίζαμε ότι θα σε ξαναδούμε», άλλοι πάλι «πάτερ μου
άργησες», άλλοι «πάτερ η ενορία κοντεύει να κλείσει», ενώ άλλοι «σε περιμέναμε
όλοι και φτιάξαμε αυτό το τραγούδι μέσα στην λύπη μας για σένα»… ω Θεέ μου!
Αυτό το τραγούδι! Αυτή η ώρα τής αντάμωσης! Ο κόσμος μου!
Συγχωρέστε μου που χρησιμοποιώ πρώτο πρόσωπο. Το
κτητικό δεν αναφέρεται ούτε σε δική μου ιδιοκτησία, ούτε σε δικό μου έργο, ούτε
σε δική μου προσδοκία για κάτι συγκεκριμένο. Αλλά αναφέρεται σε αυτό που ζει
μέσα στην καρδιά μου. Τον κόσμο εδώ τον πόνεσα. Μαζί του έκλαψα αμέτρητες φορές
στις λύπες του. Και αντίστοιχα μαζί μου κλάψανε κι αυτοί στις αμέτρητες στιγμές
αγωνίας, πόνου, απογοήτευσής μου. Μαζί τους γιόρτασα και τραγούδησα και γέλασα
και πανηγύρισα αμέτρητες φορές. Μαζί με αυτά τά παιδιά, τα παιδιά μου που δεν
ξέρουν και τόσα πολλά γράμματα, που δεν ξέρουν και τόση πολλή Θεολογία, που δεν
ξέρουν αιώνες την πίστη μας ή χιλιετηρίδες μα μόλις μερικά λιγοστά χρόνια,
έσκυψα και άκουσα τα ενδότερα μυστικά της καρδιάς τους μέσα στις στιγμές της εξαγόρευσής
τους, μέσα στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, μέσα στην λατρεία μας. Κι ακόμα
ακούω την καρδιά τους τόσο καθαρά! Τόσο δυνατά μέσα μου!
Μέσα μου τόσον καιρό άκουγα τίς φωνές τους!
Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι η Μαδαγασκάρη είχε τελειώσει και δεν
χρειάζεται πια να ασχολούμαι μαζί της. Μα…πως να πείσω το εαυτό μου όταν μια
άλλη φωνή πολύ πιο δυνατή μού έλεγε μέσα μου ότι ζεις σε μια πλασματική
κατάσταση. Σε ένα όνειρο το οποίο σε λίγο θα λάβει τέλος.
Ο τόπος και η θέση σου είναι στην Μαδαγασκάρη! Και ο
αγώνας και το έργο που άφησες πίσω σου δεν πρέπει να μείνει ατελείωτο.
Ναι Χριστέ μου! Ναι αδελφοί μου!
Κάντε προσευχή ο Θεός να μας χαρίζει δύναμη και
ψυχική πρώτα από όλα υγεία για να συνεχίσουμε ό,τι αφήσαμε.
Η ιστορία αρχίζει
και πάλι από το μηδέν λοιπόν;
Όχι.
Αρχίζει από εκεί που έμεινε. Σαν ένας μυστικός
χρονοδιακόπτης. Που κανείς δεν ήξερε την αιτία τής ενεργοποίησής του παρά μόνον
ο Παντογνώστης και Παντεπόπτης Θεός.
Σε Αυτόν κάθε δόξα ας ανήκει και τώρα και σε όλους
τούς αιώνες.
Χαίρετε εν Κυρίω!
"..... Τὰ παράπονα τῶν ἀνθρώπων. Ἡ μάνα μὲ τα μαραμένα
στήθια προσπαθεῖ νὰ θηλάσει τὸ μικρό της παιδὶ καὶ μοῦ ζητάει λίγα λεφτὰ γιὰ νὰ
ἀγοράσει ρύζι, λίγα φάρμακα. Τὰ τραγούδια τῶν νεαρῶν, οἱ πανηγύρεις μας, οἱ
ἐξομολογήσεις κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο, οἱ βαπτίσεις, οἱ ἀρρώστιες, οἱ κίνδυνοι, τὰ
χέρια τοῦ ληστῆ, τα νεκρά μας παιδιά, τὰ δάκρυα, ὁ πόνος, μιά ὁλόκληρη ζωή........"
Ὅπου διακονεῖ κανεὶς τὸν Χριστὸ καὶ
τὴν Ἐκκλησία, ἐκεῖ βρίσκει τὴν Χαρὰ καὶ τὴν ἀνάπαυσή του. Αὐτὸς εἶναι ὁ νόμος
καὶ τὸ κριτήριο. Ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ ἡ ὁποία κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ θέλγεται
πραγματικὰ καὶ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἀντισταθεῖ στὴν ἀκατανίκητη αὐτὴν δύναμη, στὸ
μυστικὸ κάλεσμα τὸ ὁποῖο δὲν θὰ διστὰσει νὰ ἀπαιτήσει ἴσως καὶ αὐτὴν τὴν ὕστατη
θυσία. Αὐτὴν ποὺ ὁ Κύριός μας στὸ κατὰ Ἰωάννην κατονομάζει ὡς μέγιστη πάντων
τῶν θυσιῶν˙ «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τὶς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ
τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰω. ιε΄,13). Μέχρι ἐκεῖ λοιπὸν πρέπει να βαδίσει κανείς.
ἀνοιχτά τὰ χέρια,
ἕτοιμο νὰ κλείσει στὴν ἀγκαλιά του τὸν ἄνθρωπο, τὸ παιδί Του ποὺ ἐκείνη τὴν
στιγμὴ γίνεται ὁ ἐχθρός Tου καὶ τὸν ὑψώνει στὸ ἀτιμωτικό μέχρι ἐχθὲς ξύλο τοῦ
Σταυροῦ. Ἔτσι παραδίδει τὸ Πνεῦμα του ὁ Κύριός μας. Γι αὐτὸ καὶ τὸ Ξύλο ποὺ
παίρνει τὸ σχῆμα Του καθαγιάζεται καὶ γίνεται πλέον τὸ φοβερὸν καὶ ἀήτητον
τρόπαιον κατὰ τοῦ διαβόλου. Μὰ τέλος, πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ἂν θέλει κανεὶς νὰ
κοιτάξει μὲ προσοχὴ θα διακρίνει δύο μεγάλα πράγματα: τὴν Εἰρήνη καὶ τὴν
Ἀνάπαυση. «Αὕτη ἐστὶν ἡ τῆς καταπαύσεως ἡμέρα». Ναί, πραγματικὰ δὲν ὑπάρχει
ἄλλη μεγαλύτερη δωρεά, ἄλλη προσδοκία, ἄλλο τέλος παρὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀνάπαυση
ποὺ ζωγραφίζει ὁ καλὸς εἰκονογράφος στὸ πρόσωπο τοῦ Ἐσταυρωμένου. 
Ἐκεῖ ποὺ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς δὲν θὰ
μπορεῖ πλέον νὰ δώσει λύσεις στὸ μεγάλο αἴνιγμα. Ἐκεῖ ποὺ θὰ βρίσκεσαι
μετέωρος, μόνος, καὶ ἀπελπισμένος. Ἐκεῖ, θὰ βρεῖς μπροστά σου ἕνα πρὸς ἕνα τὰ
παιδιά σου, τὰ ἀδέλφια σου, τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τοὺς ὁποίους πρόσφερες τὴν
ὕστατη θυσία σου, τώρα νὰ προσφέρουν καὶ αὐτοὶ τὴν ὕστατη θυσία τους πρὸς ἐσένα
καὶ νὰ σὲ ὁδηγοῦν ἐκεὶ ὅπου βρίσκεται ἡ Εἰρήνη καὶ τὸ Φῶς. Γιατί αὐτὸς
πραγματικὰ εἶναι ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι ἄδικος ὁ Θεός!
τοὺς δύο ὁδηγούς μας,
πιστά παιδιὰ τῆς παραθαλάσσιας αὐτῆς ἐνορίας μας νὰ τὴν ρίξουν στὰ νερὰ τοῦ
Ἰνδικοῦ. Χρυσογάλαζη θάλασσα! Ὁ ἀέρας κι αὐτὸς κουρασμένος μὲ τὴν λιγοστή πιὰ
δύναμη, μὲ ὅση τοῦ ἀπέμεινε τόσον καιρό, γερασμένος μὰ ὄχι ξεχασμένος σύντροφος
τοῦ Νότου ἔρχεται κι ἀσπάζεται τὸ πανί τῆς πυρόγας ποὺ ἤδη ὑψώσαμε καὶ μὲ ὅση
δύναμη τοῦ ἀπέμεινε τὸ σπρώχνει στὴν ἀντίπερα ὄχθη. Τὰ ψημένα σώματα ἀπὸ τὸν
ἥλιο καὶ τὴν ἁλμύρα τῶν δύο πιστῶν ὁδηγῶν μας, φιγούρες ποὺ λησμόνησα, τώρα καὶ
πάλι τίς βλέπω νὰ παλεύουν μὲ τὴν θάλασσα, καὶ μὲ τὰ κουπιὰ νὰ ὁδηγοῦν τὴν
πυρόγα ἐκεῖ ὅπου ἤθελε τελικὰ ὁ Θεός… Στὴν ἀπέναντι ὄχθη. 
Soalary. Ἡ ἀπέναντι ὄχθη τοῦ κόλπου τοῦ Τουλιάρ. Βράδιασε πιὰ καὶ
ὅλοι μας κουρασμένοι ἀποβιβαζόμαστε στὴν παραλία. Ἀφήνουμε τὴν πυρόγα στὴν
ἀμμουδιά. Καὶ προχωροῦμε. Καὶ ἡ ἀγωνία κορυφώνεται. Περνᾶς μέσα ἀπὸ τὴν ἀγορὰ
τοῦ χωριοῦ. Οἱ ἄνθρωποι μὲ δυσκολία σὲ θυμοῦνται. Τὰ πόδια σου βουλιάζουν μέσα
στην ἅμμο καὶ τώρα στέκεσαι ἔξω ἀπὸ τὴν καλύβα ἑνὸς ἀπὸ τοὺς κατηχουμένους. Ἡ
φωνή βγαίνει χωρίς βία. Μὰ τὰ σπλάχνα φλέγονται μέσα σου ἀπὸ τὴν ἀγωνία. «Ποῦ
εἴστε! Εἶμαι ὁ πάτερ». Ἡ φιγούρα τοῦ πατέρα προβάλλει δειλὰ μέσα στὸ σκοτάδι.
Πλησιάζει καὶ μὲ χαιρετᾶ. Ἀκόμη δεν ἔχει συνειδητοποιήσει καθῶς φαίνεται τί
γίνεται γύρω του. Σιγὰ σιγὰ μὲ ἀγκαλιάζει. Καὶ τὰ χέρια σφίγγουν ὅλο καὶ
περισσότερο. «Πάτερ δὲν ἐλπίζαμε ὅτι θὰ σὲ ξαναδοῦμε». Μείναμε μέχρι ἀργὰ τὴν
νύχτα νὰ μιλοῦμε. Πατέρας ἑπτὰ παιδιῶν. Τὸ ἕνα μικρό του ἀγόρι ἔπασχε ἀπὸ κήλη.
Προτοῦ φύγω τοῦ εἶχα δώσει κάποια χρήματα γιὰ νὰ τὸ ἐγχειρήσει ἀλλὰ τοῦ εἴχα
πεῖ νὰ προσεύχεται γιὰ τὸ παιδί του γιατί ὁ Θεός μπορεῖ νὰ τὸ κάνει καλά. Ὁ
πατέρας, ἁπλοϊκὸς ἄνθρωπος μοῦ εἶπε ὅτι ὅλο τὸ διάστημα τῆς ἀπουσίας μου δὲν
λησμόνησε τὰ λόγια μου. Καὶ τὸ παιδί του τὸ ἔκανε ὄντως καλὰ ὁ Θεὸς χωρὶς νὰ
ἐγχειρισθεῖ. Ἁπλὲς καρδιές! Καρδιὲς ποὺ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τοῦ σύγχρονου κόσμου
ἀρνηθήκαμε καὶ ξεχάσαμε. Ἄνθρωποι μὲ ἁπλὴ πίστη. Ταλαιπωρημένες ὑπάρξεις ποὺ
παλεύουν να ζήσουν ἀπὸ τὸ τίποτε τὰ παιδιά τους καὶ τὴν οἰκογένειά τους. Κι
ὅμως αὐτοὶ βλέπουν τὰ θαῦμα. Ἐμεῖς πάψαμε πιὰ νὰ βλέπουμε τὰ θαύματα τῆς ζωῆς.
Τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ.
Τώρα μέσα στὴν καλύβα ποὺ φτωχικὰ μὰ
τόσο ὄμορφα καὶ ζεστὰ ἑτοιμάσαν οἱ ἄνθρωποι ἀκούω τὸν ἦχο καὶ τὰ κύματα τοῦ
Ἱνδικοῦ ὠκεανοῦ. Οἱ εἰκόνες κυλοῦν σὰν κινηματογραφικὴ ταινία μέσα σου. Τὸ
γαλήνιο τραγούδι τῆς θάλασσας. Τὰ γέλια τῶν παιδιῶν. Οἱ κατηχήσεις μέσα στὶς
χορτοκαλύβες -προσωρινὲς ἐκκλησίες. Οἱ ἀκολουθίες κάτω ἀπὸ τὰ «κίλι» τὰ
παραδοδιακὰ δέντρα τοῦ νότου. Τὰ παράπονα τῶν ἀνθρώπων. Ἡ μάνα μὲ τα μαραμένα
στήθια προσπαθεῖ νὰ θηλάσει τὸ μικρό της παιδὶ καὶ μοῦ ζητάει λίγα λεφτὰ γιὰ νὰ
ἀγοράσει ρύζι, λίγα φάρμακα. Τὰ τραγούδια τῶν νεαρῶν, οἱ πανηγύρεις μας, οἱ
ἐξομολογήσεις κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο, οἱ βαπτίσεις, οἱ ἀρρώστιες, οἱ κίνδυνοι, τὰ
χέρια τοῦ ληστῆ, τα νεκρά μας παιδιά, τὰ δάκρυα, ὁ πόνος, μιά ὁλόκληρη ζωή!
