Τὸ ὄνομα τοῦ «ἐργάτου»

Εἴχαμε τελειώσει τὴν κατήχηση ὅταν μοῦ ζήτησε ἕνας ἀπὸ τοὺς πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ ἐπισκεφθῶ τὸ σπίτι του. Τὸ σπίτι τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν εἶναι μιὰ ἀχυρένια καλύβα περίπου δύο ἐπί τρία τ.μ. ὅπου στιβάζονται οἱ δύο γονεῖς μὲ τὰ μικρά τους παιδιὰ ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι 3-4, πολλὲς φορὲς ἴσως καὶ περισσότερα.

Ὅταν λοιπὸν βλέπω τὰ παιδιὰ αὐτῶν τῶν φτωχωκάλυβων θυμοῦμαι τὰ δικά μας παιδιὰ τῶν λεγομένων ἐξελιγμένων συγχρόνων κοινωνιῶν. Ἕνα δικό μας παιδί - ἡ πλειοψηφία δηλαδή, χωρίς νὰ ἀγνοῶ ὅτι κατά ἕνα ποσοστὸ συμβαίνει καὶ τὸ ἀντίθετο - γεννιέται μέσα σὲ μιὰ καλὴ κλινική, ἀπολαμβάνει τουλάχιστον τὴν βασικὴ του διατροφή καὶ ὡς ἐπὶ τῷ πλεῖστον πολὺ περισσότερο αὐτῆς μέχρι τουλάχιστον νὰ ἐνηλικιωθεῖ, ἔχει διαθέσιμο τὸ παιχνίδι ποὺ ἐπιθυμεῖ κατὰ ἕνα πολὺ μεγάλο ποσοστό, ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἀπολαμβάνει δωρεὰν παιδεία ποὺ παρέχεται ἀπὸ τὸ κράτος, συνήθως εἶναι κάτοχος ἑνὸς τουλάχιστον προσωπικοῦ ἡλεκτρονικοῦ ὑπολογιστῆ, παίζει ἢ κατεβάζει μέσῳ διαδικτύου τὰ παιχνίδια τῆς ἀρεσκείας του, τυγχνάνει ἰατρικῆς περίθαλψης καὶ σὲ περίπτωση ἐγκατάλειψης ἢ οἱουδήποτε κινδύνου προσωπικοῦ, ξέρει ὅτι βρίσκεται ὑπὸ τὴν ἐπίβλεψη καὶ τὴν φροντίδα τῆς κοινωνικῆς πρόνοιας ἡ ὁποία μεριμνᾶ γιὰ τὰ ἀπροσδόκητα καὶ ἀνεπιθύμητα ἐνδεχόμενα στὴ ζωή του.

Ἕνα παιδὶ ἀπὸ αὐτὰ τὰ παιδιά, τὰ δικά μας παιδιά – ζητῶ συγνώμη γιὰ τὴν ἔκφραση ἀλλὰ ἔτσι ἀναπαύομαι νὰ ἐκφράζομαι γιὰ τὸν λαὸ ποὺ ὑπηρετοῦμε καὶ ἀγαποῦμε – κατ’ ἀρχὴν καὶ πρὸ τῆς γεννήσεώς του ἔχει τὴν κακὴ τύχη νὰ φιλοξενεῖται στὰ σπλάχνα μιᾶς γυναίκας ποὺ εἶναι ἀναγκασμένη νὰ δουλεύει καθημερινά, χωρὶς νὰ ὑπάρχει καμία πρόβλεψη φυσικὰ γιὰ ἄδεια ἐγκυμοσύνης (κάτι τὸ ὁποῖο ἀκούγεται πολλὲς φορὲς ἀστεῖο), μιᾶς μάνας ποὺ κατά τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία ὑποσιτίζεται, μὲ ἔλλειψη ἀκόμα καὶ αὐτῆς τῆς βασικῆς διατροφῆς, μὲ μεγάλη πιθανότητα νὰ ἀφήσει τὸ νεογέννητο ὀρφανὸ μετὰ τὴν γέννα λόγῳ ἀνυπαρξίας βασικῆς ἰατρικῆς φροντίδας κατὰ ἢ μετὰ τὸν τοκετό, μὲ ἐπακόλουθο εἲτε τὸν ὑποσιτισμὸ τοῦ βρέφους μέχρι θανάτου εἲτε τὴν διάσωση ἀπὸ μιὰ δεύτερη «μάνα» ποὺ θὰ ἒχει τὴν δυνατότητα παροχῆς τουλάχιστον τοῦ ἀπαραίτητου μητρικοῦ γάλακτος. Αὐτὸ τὸ παιδὶ εἶναι ἐκ γενετῆς ἐκτεθιμένο στὴν ὁποιαδήποτε ἀσθένεια τύχει στὸ διάβα τῆς ζωῆς του τὴν ὁποία εἶναι ἀναγκασμένο νὰ διέλθει μὲ ἀνύπαρκτη ἢ στὴν καλύτερη περίπτωση, ἐλάχιστη ἰατρικὴ φροντίδα. Ἑπομένως οἱ πιθανότητες παιδικῆς θνησιμότητας κι αὐτὲς κυμαίνονται σὲ πολὺ ὑψηλὰ ποσοστά. Ἡ τροφή του στερεῖται βασικῶν συστατικῶν ποὺ εἶναι καθοριστικὰ γιὰ τὴν ἀνάπτυξή του, ὅπως ἀσβεστίου, βασικῶν βιταμινῶν, προτεϊνῶν κ. τ. ὅ. Στερεῖται πολλὲς φορὲς τοῦ νεροῦ καὶ βασικώτατων προϋποθέσεων ὑγιεινῆς καὶ καθαριότητας (σαπούνι, νερὸ καθαρό, μπάνιο). Γιὰ ρουχισμὸ χρησιμοποιεῖ ὅ,τι ἁπλούστατα ἐμεῖς ὀνομάζουμε «ράκη ἢ κουρέλια», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι διαρκῶς ἐκτεθιμένο καὶ στὶς καιρικὲς καὶ κλιματολογικὲς συνθῆκες, ἐνὼ γιὰ παιχνίδι χρησιμοποιεῖ στὴν καλύτερη περίπτωση αὐτοσχέδιες ξύλινες κατασκευές μὲ χῶρο δράσεώς του τὸ χῶμα ποὺ εἶναι συνυφασμένο μὲ τὴν ζωή του κατὰ 90%. Φυσικὰ ἔννοιες ὅπως κρατικὴ πρόνοια, δωρεὰν παιδεία καὶ κοινωνικὴ ἐν γένει μέριμνα εἶναι σχεδὸν ἄγνωστες.

Ὅταν λοιπὸν καλοῦμαι νὰ εἰσέλθω σὲ μιὰ τέτοια φτωχοκαλύβα νοιώθω πραγματικὰ ὅτι μοῦ γίνεται ἡ μεγάλη τιμή. Τιμὴ νὰ ζήσω ἔστω καὶ γιὰ λίγα λεπτὰ ὅπως ζοῦν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ποὺ γιὰ ἐμᾶς τοὺς πολλοὺς εἶναι ξεχασμένοι καὶ ξένοι.  Καὶ εἶναι πραγματικὰ τιμὴ αὐτὴ ἡ πρόσκληση γιὰ κάθε ἄνθρωπο· νὰ ἀξιώνεται τῆς εὐκαιρίας νὰ συζητήσει, ἢ νὰ παρηγορήσει, ἢ νὰ διδάξει τὸν Λόγο τοῦ Κυρίου σὲ μιὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς οἰκογένειες ποὺ ξέρει καλὰ ὅτι ἐφ’ ὅσον δὲν τυγχάνουν τῆς φροντίδας καὶ μέριμνας τῶν ἀνθρώπων καἰ ἐφ’ ὅσον κατὰ θαυμαστὸν τρόπο ζοῦν, τότε ἀναμφίβολα τυγχάνουν τῆς Θείας Πρόνοιας τὴν ὁποία νοιώθεις διάχυτη μέσα στὴν μικροσκοπική καλύβα τους, τὴν τόσο μικρὴ μὰ καὶ τόσο ζεστὴ συγχρόνως ἀπὸ Χάρη καὶ Χαρά. Μέσα σὲ κάποιες καλύβες σὰν αὐτὲς νοιώθεις πραγματικὰ νὰ κρύβεται τὸ Ἔλεος τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ.

Ἡ γυναίκα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μὲ κάλεσε ἦταν λεχώνα περίπου δέκα ἡμερῶν. Ὅλη ἡ οἰκογένεια βαπτισμένη. Στὴν ἐρώτησή μου πῶς τὰ πᾶνε ἀπὸ οἰκονομικῆς πλευρᾶς μοῦ εἶπαν ὅτι δὲν ἔχουν οὔτε φαγητὸ πολλὲς φορές. Ἤξερα ὅτι οἱ ἄνθρωποι τῆς περιοχῆς αὐτῆς ἀσχολοῦνται μὲ τὴν κτηνοτροφία γι αὐτὸ καὶ τοὺς ρώτησα ἂν ἔχουν βόδια. Ὁ πατέρας μοῦ ἀπήντησε τότε ὅτι εἶχαν περίπου 20. Ἀνῆκαν ὅμως στὸν πατέρα τῆς συζύγου ὁ ὁποῖος ἀπεβίωσε. Ἡ παράδοση τοῦ λαοῦ, πρὸ τῆς κηδείας ἀπαιτεῖ νἀ σφαγιασθοῦν ὅλα τὰ ζῶα ποὺ ἀνήκουν στὸν νεκρό, τὰ ὁποῖα εἴτε πωλοῦνται γιὰ νὰ καλυφθοῦν τὰ ἔξοδα τῆς ταφῆς, εἴτε προσφέρονται ὡς τροφὴ στοὺς γνωστούς καὶ συγγενεῖς. Ἀποτέλεσμα, μετὰ τὴν ἐκπώληση τοῦ μοναδικοῦ αὐτοῦ πολλὲς φορὲς περιουσιακοῦ στοιχείου, νὰ μὴν ἔχει πιά τίποτε μιὰ ὁλόκληρη οἰκογένεια καὶ νὰ ἐκπίπτει σὲ κατάσταση πλήρους ἔνδειας καὶ στέρησης ἀκόμα καὶ αὐτῶν τῶν ἀναγκαίων. Δυστυχῶς αὐτὴ εἶναι ἡ παράδοση τοῦ λαοῦ τὴν ὁποία ὅποιος θελήσει νὰ ἀθετήσει, θὰ ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν κατακραυγὴ τοῦ πολὺ στενοῦ ἢ εὐρύτερου κοινωνικοῦ συνόλου.

Τὸ νὰ προσφέρεις λοιπὸν σὲ μιὰ τέτοια χρονικὴ στιγμὴ βοήθεια στὸν πάφτωχο πατέρα καὶ μητέρα μὲ ἕξι πεινασμένα παιδιὰ εἶναι κάτι σχετικὰ εὔκολο καὶ πραγματικά ἀξιόλογο. Τὸ νὰ ἀλλάξεις ὅμως αὐτὰ τὰ ταμποὺ καὶ τὰ ἔθιμα ποὺ δυστυχῶς βασανίζουν τὸν λαὸ πόσο εὔκολα θὰ μποροῦσε νὰ γίνει κι ἀπὸ τὸν πιὸ ἔμπειρο καὶ χαρισματικὸ ἱεραπόστολο;

Αὐτὲς εἶναι μερικὲς ἀπὸ τὶς δυσκολίες ἀλλὰ καὶ χαρές τῆς Ἱεραποστολῆς. Ἂν θέλει κάποιος νὰ ἐργασθεῖ ἐδὼ πρέπει νὰ ἀποφασίσει ὅτι θὰ γίνει ἕνα μὲ τὸν κόσμο ποὺ ὑπηρετεῖ, ὄχι φυσικὰ στὴν ἁμαρτία ἀλλὰ στὴν κακουχία, στὶς στερήσεις, στὴν καθημερινή του ζωή. Πρέπει νὰ μάθει νὰ ἀγκαλιάζει χωρίς νὰ ἀδημονεῖ τὰ λερωμένα σώματα τῶν ἀθώων αὐτῶν παιδιῶν, νὰ ἀκούει προσεκτικὰ τὸν πόνο τους, νὰ μαθαίνει τὶς συνήθειές τους, νὰ κατανοεῖ τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες τους καὶ νὰ σκύβει. Νὰ σκύβει διαρκῶς πάνω στὶς ἀνάγκες τους καὶ τὰ προβλήματά τους γιὰ νὰ δίνει Χάριτι Θεοῦ καὶ μόνον, λύσεις, πολλὲς φορὲς μακροπρόθεσμες καὶ τῶν ὁποίων τοὺς καρποὺς μπορεῖ νὰ μὴν ἀξιωθεῖ ποτέ του νὰ δεῖ.

Αὐτὸς εἶναι ὁ πόλεμος καὶ ὁ ἀγῶνας τῆς Ἱεραποστολῆς. Ἢ μάλλον μιὰ πολὺ μικρή γεύση του. Δὲν πρέπει να ξεχνοῦμε ποτὲ ὅτι τὸ «ὄνομα τοῦ ἐργάτου» βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὰ ἔργα μας τὰ ὅποῖα πρέπει νὰ εἶναι ἀνάλογα μὲ τὶς θυσίες ποὺ ἀπαιτοῦνται στὸν χῶρο τῆς  διακονίας μας.

Ἱερομ. Πολύκαρπος Ἁγιαννανίτης.